Zaman zaman olur öyle: İnsan ağlar. Gözyaşı şart değil. Tuhaf bir duygu hali.
Geçen gece zifiri karanlıkta Baudelaire'in Spleen'ini okuyordum; Cahit Sıtkı düştü imgeme: Ne çok Ölüm şiiri yazmış, erkenden de terk etmiş bu dünyayı. Ölüm, sonsuz bir susku ve fakat ona rağmen onca dize. Şah şiir bir anıt gibi durmakta.
Gözyaşı dökmeden ağladım bitimsiz gecenin içinde.
Bir babun henüz yavru olan bir ceylanı öldürmeden canlı canlı yemeye çalışıyor. Adaleti yok bu dünyanın ve dolayısıyla Tanrı'nın. Ve adım adım yaklaşırken Cahit Sıtkı'nın öldüğü yaşa, o kaçınılmaz bitime, birkaç satır da ben kuşanayım dedim.
Yazı, kalan...Kalacaksa.
Not: Düzyazı şiirlerden.
22.06.2022
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder