Bir Anı Parçası

İlkyaz geldi. Yaz yakın. Son kış hâlâ direnmekte. Yağmurlar başımızda.

Evden çıktım. Selim İleri’nin değer görüldüğü Aydın Doğan Öykü Ödülü için Hilton’a gidiyorum. Yağmur ıslatıyor. Sağanak halinde. Çift katlı otobüse atladım. Şişli otobüsü…

Sonra Mecidiyeköy’den tramvaya bindim. Merakla ilerliyor tramvay… Yok, tramvay değil, metro! Her şey değişiyor. Metrodayım. Dan dan sesleri işitmiyorum. Taksim son durak. Beni ne bekliyor? Yürüyorum. Yağmur ıslatıyor. Uzakta ışıltılarıyla lüks bir hotel. Hilton. Kapısına yaklaştıkça fark ediyorum ciddiyetini ödülün. İçeri adımımı atıyorum. Kitabını okuduğum çoğu yazar içerideler. Bir geçit töreni âdeta.

Gramafon Hâlâ Çalıyor. Balo salonuna girer girmez bu roman aklıma düşüyor. Herkes, evet herkes orada… Geçmiş günlerdeki o romanların kahramanları, ellerinde kadehleriyle beni karşılıyorlar sanki.

Flaşlar patlıyor birden. Hemen önündeyim kameraların. Neler oluyor, dememe kalmadan, aydınlanıyor ortalık: Türkan Şoray. Evet, yanlış görmedim… Bana doğru yürüyor. Sonra Mario Levi. İçlenerek okuduğum o hikâye kitabı: Bir Şehre Gidememek.

Türkan Şoray’ın gelmesine belki on dakika kala Selim İleri’yi görüyorum. Orada. Elinde şarap kadehi. Kırmızı şarap içiyor. Ben de gidip beyaz şarap alıyorum. Mavi Kanatlarınla Yalnız Benim Olsaydın romanı… Mavi Kelebek Tangosu çalıyor rüyalarımda.

Birdenbire başka bir müzikle ayılıyorum. Kırık Bir Aşk Hikâyesi’nin, o meşhur Selim İleri senaryosu olan filmin müziği. Bu defa gerçekten çalıyor. Cahit Berkay’ın incelikli tınıları.

Selim İleri ön sırada yerini almak üzere. Bir dakika önce aynı kül tablasına söndürüyoruz sigaralarımızı. Ayrılıyoruz sonra. Bir ömür yetmez anlatmaya.

Program başlıyor. Ah, Handan Sarp. Yarın Yapayalnız romanı. Sahnede Asude Karayavuz. Selim İleri romanlarındaki gibi bir hava soluyorum. Tam ona yakışır şekilde. Romanı düşündükçe daha bir işliyor içime arya. Selim İleri için toplanmışlar. Sinemacılar,  tiyatrocular, sopranolar, gazeteciler, edebiyatçılar...

tarihsiz